Wydymała - Czasami naprawdę trudno wytrzymać

Gdy spytasz studenta Inżynierii Lądowej o najgorsze przeżycia, jakich kiedykolwiek doświadczył, niemal każdy odpowie Ci stłumionym głosem i ze łzawiącymi oczami: „Wydymała”. Zapewne wielu z Was pomyślało teraz o ważącej 140 kilogramów Niemce z gumowym penisem wesoło machającym się na wszystkie strony świata. Nie, nie chodzi o to. Wydymała to po prostu nieoficjalna nazwa jednego z najciekawszych i najpiękniejszych  przedmiotów inżynierskich: „Wytrzymałości Materiałów”. Opisanie odczuć związanych z nim zajęłoby zbyt wiele miejsca, więc postaram się możliwie je skrócić. Otóż gdyby wspomniana wyżej Niemka jebała was w dupę przez tydzień bez przerwy, byłoby to niewinną igraszką w porównaniu z piętnem, które odkłada się w umyśle po przejściu pierwszej, półrocznej części kursu tego cudownego przedmiotu.

Przeciętny student widziany oczami
prowadzących

Bynajmniej nie jest prawdą fakt, iż jest to przedmiot szczególnie skomplikowany. Siła, moment, całeczka, wykresik, siła, moment, całeczka, wykresik… i tak do usranej śmierci. Jednak prowadzą go osoby, dla których żadnym problemem nie byłoby zrobienie rocznego kursu wiązania sznurówek, uwalenie na nim 250 osób, zabranie im obuwia do czasu zaliczenia tego przedmiotu oraz zmuszenie do zapłacenia 450 zł w celu uzyskania możliwości repety.

On nie rozwiązał czterech ram/krat/łuków w 90 minut

W czym więc tkwi trudność zaliczenia wytrzymałości materiałów? Po pierwsze, czas. Nie wiem kiedy ktoś, kurwa, zrozumie, że jeśli 90% ludzi bez problemu oddaje bezbłędnie zrobiony projekt, a następnie upierdala kolokwium obejmujące dokładnie ten sam zakres materiału, to oznacza, że po prostu jest za mało czasu na zrobienie tych zadań. Ludzie, do chuja Pana, naprawdę w życiu nikt nie będzie nam kazał rozwiązywać krat, ram i łuków w maksymalnym czasie 22.5 minuty każdy. Jak nie damy rady tego zrobić, nikt nam nie zabije rodziny, nie wykorzysta weksla z naszym nazwiskiem, nie zniszczy naszego wizerunku, nie spali nam kota i nie zgwałci domu. Pomijam fakt, że wszystkie obliczenia wykona za nas komputer, bo faktycznie powinniśmy wiedzieć, w jaki sposób on to liczy. W przeciwnym wypadku będziemy zachowywać się jak profesjonalny fotograf, który ma okulary zerówki, ładny kapelusz oraz aparat za pięć tysięcy, którym napierdala zdjęcia w trybie auto. Niby można, ale jak to, do kurwy nędzy, wygląda?

Kultowa już grupa Kaliber44 poświęciła
jeden utwór pomyłkom podczas obliczeń

Drugim problemem jest coś, co znajomy doktor określa zaskakującą nieporadnością matematyczną. Nie chodzi tu o brak umiejętności rozwiązywania całek, a o pomylenie minusa z plusem, tudzież mnożeniem, dzieleniem czy innym, kurwa, znaczkiem.  Niestety nikt nie jest w stanie zrozumieć tego, że podczas żonglowania na pewno kiedyś się pomylimy i jakaś pierdolona kula spadnie nam na nogę. Co więcej, poniesiemy tego konsekwencje, bo noga ta będzie nas kurewsko boleć. Ale nam nie odpadnie, co próbują nam wmówić osoby sprawdzające prace w sposób zero-jedynkowy. Działa albo nie. Żyje, albo umiera. Ujebie albo nie ujebie. Rybka albo akwarium. No ja pierdolę, trochę wyrozumiałości! Kurwica trafia tym większa, że prowadzący mylą się na potęgę. Plus, minus, razy, podzielić, gigapaskal, megapaskal, dla nich to nie ma żadnego znaczenia. Po nastym jebnięciu się w obliczeniach w przeciągu kwadransa najlepiej jest uśmiechnąć się i powiedzieć „ Mylić się jest rzeczą ludzką”. NO KURWA BARDZO CIEKAWE, MÓW MI TAK JESZCZE, TO JEST MIÓD DLA MOICH USZU. A potem ujeb mi kolokwium. Bo student, w przeciwieństwie do prowadzących, człowiekiem chyba nie jest i wszystko co ludzkie jest mu obce. Także pomyłki.

Mylić się jest rzeczą ludzką

Ostatnia rzecz, która wkurwia studentów w Wytrzymałości Materiałów to kultura prowadzących i luźne podejście do swoich obowiązków. Naginanie regulaminu tak, by przedmiot ujebało 70% zamiast 50% studentów, brak podanych informacji na temat sposobu przeprowadzania egzaminu poprawkowego z zakresu całości materiału, ba, nawet godziny jego rozpoczęcia. Bardzo ciekawa jest również odpowiedź na prośbę o wysłanie wyników kolokwium o treści: „Panu to akurat nie wyślę”. Gdy widzi się coś takiego, mimo że nie jest skierowane bezpośrednio do mnie, aż chce się odpowiedzieć równie kulturalnie:

„Szanowny Panie,
Dziękuję za łaskawe poinformowanie o Pańskiej decyzji.

Pies z Panem tańcował,
Zainteresowany student”

Tańczący pies

Jednak wytrzymałość materiałów ma też jedną, ale niepodważalną zaletę. Pozwala odnawiać stare znajomości i zawierać zupełnie nowe. Tylko tam spotkamy starych przyjaciół, którzy do sali  egzaminacyjnej chodzą częściej niż osoba z permanentną sraczką do toalety. Tam też poznamy nowych adeptów wytrzymałości materiałów, którzy jeszcze nie wiedzą co ich czeka.

Jak widać, Wytrzymałość Materiałów prowadzi do frustracji. I jeśli kiedykolwiek wam zdarzy się nie zaliczyć tego pięknego przedmiotu, tak jak mi się to już udało, wyraźcie swoje emocje, na przykład za pomocą wiersza, lub chociaż jego ubogiej transwersji takiej jak ta:

I ty doktorze, profesorze,
Co masz się za pępek świata,
Zaliczyć kolokwium nie możesz,
Choć nikt ci tego nie zabrania.
Żeby szlag cię jasny strzelił
I twą politechniczną trupę,
Masz w butach słomę na znak wiejski,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Pierwotna wersja utworu

Kiedyś się uda. Jak nie teraz, to jutro. Albo w ogóle. Ale nie można się poddawać i dawać tym chujom chociażby krzty satysfakcji. Obiecuję Wam, że trafią oni do piekła, w którym będą siedzieć i napierdalać te ramy bez kalkulatora. I nie będą mogli nawet policzyć występujących w nich reakcji. Aż do końca świata i jeden dzień dłużej. Aż do momentu, w którym Bóg i Jerzy Owsiak powiedzą, że czas rozjebać ten burdel. Czego wam i sobie życzę.

Redakcja Pulsu Politechniki